odpowiedział (a) 10.06.2011 o 09:00: nie da się umrzeć od kawy można wylądować w szpitalu ale to trzeba z 5l wypić hehe. Ile tabletek nasennych wziąść aby przedawkować? 2011-08-05 10:40:48; Ile trzeba wziąć tabletek nasennych żeby przedawkować.? 2013-01-02 18:36:00; Co przedawkować żeby trafić do szpitala albo chociaż zemdleć? 2012-12-16 15:04:56; ile trzeba wziasc tabletek aby zemdleć? 2010-03-10 09:16:35; Ile trzeba wziąć tabletek (np. Zobacz 1 odpowiedź na pytanie: Ile dni się jest w szpitalu po zażyciu tabletek nasennych ? PROSZE POMÓZCIE ! Ile muszę wziąć tabletek Ibuprom Zatoki aby zemdleć bądź wylądować w szpitalu? 2011-10-19 21:42:21; Ile i jakich tabletek trzeba wziąść żeby się zabić? 2016-08-21 21:25:34; ile tabletek wziąć żeby wylądować w szpitalu? 2011-01-16 17:06:22; Ile ilości tabletek trzeba wziąść aby się otruc i wylądować w szpitalu? 2010-04 Ile ilości tabletek trzeba wziąść aby się otruc i wylądować w szpitalu? 2010-04-14 17:06:44; Jakie i ile tabletek trzeba wziąść żeby się zabić? 2012-08-22 20:05:08; ACODIN. Ile moge wziąść tabletek? 2012-02-14 15:03:03; Ile tabletek trzeba wziąć ? 2013-07-05 20:15:48; Ile trzeba wziąść tabletek popijając piwem aby umżeć nasennych.. moze umrzec? 2010-06-26 23:45:02; Podoba Ci sie duza ilosc różnych bransoletek na rece? 2011-06-21 19:55:28; ile trzeba wziasc tabletek nasennych zeby umrzec? 2010-05-28 20:58:26; Czy jeżeli weźmie się 3 opakowania tabletek nasennych i popije alkoholem to czy faktycznie się umrze? 2013-05-12 20:12:57 BmKya. Szczepionka jest złożonym preparatem zawierającym żywe lub zabite drobnoustroje albo ich części oraz wiele związków wspomagających, dlatego – jak w przypadku innych leków – u niektórych dzieci po jej podaniu mogą wystąpić niepożądane reakcje (tzw. niepożądane odczyny poszczepienne [NOP]). Większość ma łagodny przebieg i ustępuje w ciągu kilku dni. Zazwyczaj nie wymagają one interwencji lekarza i szczególnego leczenia. NOP mogą wystąpić po podaniu każdej szczepionki, a do najczęściej stwierdzanych należą: gorączka odczyn w miejscu wstrzyknięcia (obrzęk, zaczerwienienie, przemijający ból). Powyższe objawy to skutek reakcji układu odpornościowego na podane w szczepionce bakterie i wirusy lub ich fragmenty. Reakcja ta rozpoczyna proces produkcji przeciwciał ochronnych i komórek odpornościowych. Brak tych objawów po szczepieniu nie świadczy jednak o jego nieskuteczności. Oprócz opisanych częstych NOP niektóre szczepionki mogą (bardzo rzadko) wywoływać charakterystyczne poważniejsze reakcje związane z: żywymi drobnoustrojami zawartymi w szczepionce odpowiedzią na niektóre czynne składniki szczepionki (np. zabite bakterie krztuśca) nadwrażliwością (alergią) na niektóre składniki podanego preparatu Większość poważnych zdarzeń po szczepieniu nie ma jednak związku z działaniem szczepionki, a zbieżność w czasie jest przypadkowa. Ponadto w przypadku wszystkich obecnie stosowanych szczepionek ryzyko wystąpienia poważnego NOP jest wielokrotnie mniejsze niż ryzyko i konsekwencje wynikające z zachorowania na chorobę zakaźną, przed którą chroni szczepienie. Co więcej, trudno wcześniej przewidzieć, które dzieci nie będą tolerowały szczepionki. Na poważny NOP wskazują następujące objawy: omdlenie lub zaburzenia przytomności, bąble pokrzywkowe lub uogólnione zaczerwienienie skóry, kłopoty z oddychaniem (świsty w klatce piersiowej, świst podczas wdechu) - pojawiają się w ciągu 30 minut po szczepieniu (zatem jeszcze w gabinecie lekarza) i świadczą o ciężkiej, natychmiastowej reakcji uczuleniowej wysoka gorączka (>40,5°C) w ciągu 2 dni po szczepieniu trudny do uspokojenia płacz (krzyk) trwający co najmniej 3 godziny w ciągu 2 dni po szczepieniu (zobacz: Szczepienie przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi) znacznie zmniejszone napięcie mięśni (dziecko staje się wiotkie) oraz utrudniony kontakt z dzieckiem lub bladość skóry w ciągu 2 dni po szczepieniu (zobacz: Szczepienie przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi) drgawki (zazwyczaj w ciągu 2 dni po szczepieniu) zaburzenia przytomności lub wyraźna, niepokojąca zmiana zachowania dziecka (apatia, brak kontaktu) w ciągu 7 dni po szczepieniu (zobacz: Szczepienie przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi) krew w stolcu i/lub wymioty zawierające żółć w ciągu miesiąca (a zwłaszcza w ciągu 7 dni) po podaniu szczepionki doustnej. Odpowiedzi Sauer_ odpowiedział(a) o 18:10 Pytasz o ilość tabletek?....Samobójca dla szpanu czekający nie litość ludzi. ,,Przez to tylko popsujesz sobie wątrobę " - Przyda jej się wątroba po śmierci? Sindi93 odpowiedział(a) o 18:08 lolusia2 odpowiedział(a) o 18:09 blocked odpowiedział(a) o 18:10 A nie lepiej się zacpac na śmierc !? zalezy jakich tabletek nie kazde wywoluja skutki smiertelne Zależy jakich. Najlepsze są usypiające. Weź całe opakowanie. A dla lepszego efektu popij wódką. Śmierć murowana. A jeśli nie masz takich tabletek to weź wszystkie jakie masz w apteczce (nawet te na srake) Nie wiem pewnością nie jedną... Ale nie radzę wypróbowywać;nie wyjdzie ci i niestety przeżyjesz. Może byc tak że zaśniesz i będziesz spać 20 godzin jak zabity/-ta a póżniej budzisz się ze strasznym bólem głowy i tak wyczerpany/-na ,że na prawdę nie wiesz czy ci niedobrze,kręci ci się w głowie i w ogóle wszystko jest dziwne,głośne i jakieś takie kolorowe i radosne niewiedomo dlaczego "W nagroddę" czeka cię płukanie żołądka podczas kilkudniowego pobytu w szpitalu,kazania wszystkich ludzi w koło,nadzur psychologa albo psyhiatry i niezbyt dobra opinia między znajomymi i między jakimi kolwiek znajomymi ludźmi czyli też nie za fajnie :/ Pierwszy sposób sprawdziłam osobiście a co do drugiego to tylko moja teoria :) Przemyśl to jeszcze :* blocked odpowiedział(a) o 18:09 Przez to tylko popsujesz sobie wątrobę Amargo odpowiedział(a) o 18:09 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Lek o działaniu uspokajającym, przeciwlękowym, nasennym i przeciwhistaminowym. Preparat zawiera substancję hydroksyzyna Lek dostępny na receptę Nazwa preparatu Postać; dawka; opakowanie Producent Cena 100% Cena po refundacji Hydroxyzinum VP tabletki powlekane; 10 mg; 30 tabl. Bausch Health 7,74 zł Hydroxyzinum VP tabletki powlekane; 10 mg; 60 tabl. Bausch Health 14,58 zł Hydroxyzinum VP tabletki powlekane; 25 mg; 30 tabl. Bausch Health 8,25 zł Hydroxyzinum VP tabletki powlekane; 25 mg; 60 tabl. Bausch Health 14,87 zł Uwaga: ceny leków refundowanych są zgodne z przepisami obowiązującymi od 1 lipca 2022 r. Co zawiera i jak działa Hydroxyzinum VP - tabletki powlekane? Substancją czynną preparatu jest hydroksyzyna, lek uspokajający, przeciwlękowy oraz przeciwhistaminowy. Nie wpływa na czynności kory mózgowej, natomiast jej działanie uspokajające jest prawdopodobnie związane z hamowaniem aktywności ośrodków podkorowych. Stosowana w stanach lękowych łagodzi uczucie zagrożenia, niepokoju i zmniejsza napięcie mięśniowe. U osób z zaburzeniami lękowymi i bezsennością powoduje wydłużenie całkowitego czasu snu, skrócenie okresów przebudzeń w nocy i czasu zasypiania. Nie wywołuje zaburzeń pamięci, po przerwaniu stosowania nie występują objawy odstawienne. Wykazuje działanie przeciwhistaminowe, blokuje receptory histaminowe typu 1 (H1). Zmniejsza odczyn wywołany działaniem histaminy, a także świąd w różnych postaciach pokrzywki, wyprysku i zapalenia skóry. Ma niewielkie powinowactwo do receptorów muskarynowych i dopaminowych. Wykazuje również działanie przeciwwymiotne. Po podaniu doustnym hydroksyzyna dobrze się wchłania, jej działanie uspokajające występuje po 5–10 minutach w przypadku stosowania syropu i po 30–45 minutach w przypadku stosowania tabletek, a stężenie maksymalne uzyskiwane jest w ciągu 2 godzin po przyjęciu preparatu. Hydroksyzyna wydalana jest przez nerki, głównie w postaci metabolitów. Kiedy stosować Hydroxyzinum VP - tabletki powlekane? Preparat jest wskazany do stosowania w następujących przypadkach: • leczenie lęku • objawowe leczenie świądu • premedykacja przed zabiegami chirurgicznymi. Kiedy nie stosować preparatu Hydroxyzinum VP - tabletki powlekane? Niestety, nawet jeżeli istnieją wskazania do stosowania preparatu, nie zawsze można go stosować. Nie możesz stosować preparatu, jeżeli jesteś uczulony (wykazujesz nadwrażliwość) na którykolwiek składnik preparatu lub na cetyryzynę, inne pochodne piperazyny, aminofilinę lub etylenodiaminę. Przeciwwskazaniami do stosowania preparatu są również: • porfiria • wrodzone lub nabyte wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG • występowanie czynników ryzyka wystąpienia wydłużenia odstępu QT w zapisie EKG, w tym: choroby sercowo-naczyniowe, zaburzenia elektrolitowe (hipokaliemia, hipomagnezemia), nagła śmierć sercowa w wywiadzie rodzinnym, znaczące zmniejszenie częstotliwości rytmu serca (bradykardia), stosowanie leków mogących wydłużać odstęp QT i/lub powodować zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes. Przeciwwskazane jest stosowanie preparatu u kobiet w ciąży lub w okresie karmienia piersią. Kiedy zachować szczególną ostrożność stosując Hydroxyzinum VP - tabletki powlekane? Niektóre choroby i inne okoliczności mogą stanowić przeciwwskazanie do stosowania lub wskazanie do zmiany dawkowania preparatu. W pewnych sytuacjach może okazać się konieczne przeprowadzanie określonych badań kontrolnych. Należy zachować szczególną ostrożność: • u osób z niewydolnością wątroby i/lub umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek; lekarz prawdopodobnie zaleci stosowanie mniejszych dawek • u osób z obniżonym progiem drgawkowym, szczególnie u dzieci (dzieci są bardziej podatne na wystąpienie działań niepożądanych ze strony ośrodkowego układu nerwowego, w tym drgawek). Ze względu na działanie przeciwcholinergiczne (cholinolityczne) hydroksyzyny należy zachować ostrożność u osób: • z jaskrą z zamkniętym kątem przesączania • z utrudnionym odpływem moczu z pęcherza moczowego • ze zmniejszoną perystaltyką przewodu pokarmowego • z nużliwością mięśni (myasthenia gravis) • z otępieniem. Lekarz odpowiednio dostosuje dawkowanie u osób przyjmujących jednocześnie leki przeciwcholinergiczne lub hamujące aktywność ośrodkowego układu nerwowego. W okresie przyjmowania leku należy unikać spożywania alkoholu. Stosowanie hydroksyzyny może być związane z wystąpieniem wydłużenia odstępu QT w zapisie EKG oraz z wystąpieniem stanowiących zagrożenie życia zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes. Dotyczy to szczególnie chorych z czynnikami ryzyka, takimi jak np. zaburzenia elektrolitowe czy stosowanie innych leków mogących wydłużać odstęp QT. Przyjmowanie preparatu przez chorych z tej grupy jest przeciwwskazane. Hydroksyzynę należy stosować w najmniejszej skutecznej dawce przez możliwie najkrótszy czas. Jeżeli wystąpią jakiekolwiek zaburzenia rytmu serca, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem. Nie zaleca się stosowania preparatu u osób w podeszłym wieku. W tej grupie chorych wydalanie hydroksyzyny jest zmniejszone a ryzyko wystąpienia działań niepożądanych – zwiększone. U osób w podeszłym wieku może wystąpić pogorszenie czynności poznawczych. Informacje dodatkowe o pozostałych składnikach preparatu: • preparat zawiera laktozę; osoby z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy–galaktozy, nie powinny stosować tego preparatu. Czy ten preparat ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów? Osoby stosujące preparat nie powinny prowadzić pojazdów ani obsługiwać urządzeń/maszyn. Hydroksyzyna wywiera znaczny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń/maszyn. Dawkowanie preparatu Hydroxyzinum VP - tabletki powlekane Preparat ma postać tabletek powlekanych do stosowania doustnego. Nie przekraczaj zaleconych dawek, ponieważ nie zwiększy to skuteczności działania leku, a może zaszkodzić Twojemu zdrowiu i życiu. Jeżeli masz jakiekolwiek wątpliwości dotyczące stosowania preparatu, skonsultuj się z lekarzem. Hydroksyzynę należy stosować w najmniejszej skutecznej dawce przez możliwie najkrótszy czas. Dorośli: Objawowe leczenie lęku: 50 mg na dobę w 2–3 dawkach podzielonych; w ciężkich przypadkach lekarz może zwiększyć dawkę do 100 mg na dobę. Objawowe leczenie świądu: początkowo 25 mg przed snem, w miarę potrzeby lekarz może zalecić zwiększanie dawki stopniowo do 25 mg 3–4 razy na dobę. Premedykacja przed zabiegami chirurgicznymi: 50–100 mg jednorazowo. U dorosłych i dzieci o masie ciała większej niż 40 kg maksymalna dawka dobowa wynosi 100 mg. Dzieci i młodzież: Objawowe leczenie świądu: dzieci od 12. miesiąca życia 1–2 mg/kg masy ciała na dobę w dawkach podzielonych. Premedykacja przed zabiegami chirurgicznymi: 0,6 mg/kg masy ciała w pojedynczej dawce. U dzieci o masie ciała do 40 kg maksymalna dawka dobowa wynosi 2 mg/kg masy ciała na dobę. U dzieci o masie ciała większej niż 40 kg maksymalna dawka dobowa wynosi 100 mg. U dzieci od 12. miesiąca–6. roku życia zalecane jest podawanie preparatu w postaci syropu doustnego, co umożliwi odmierzenie właściwej dawki i zmniejszy ryzyko zachłyśnięcia. U osób w podeszłym wieku zaleca się zmniejszenie dawki początkowej o połowę a u chorych z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby dostosowanie dawkowania (lekarz zaleci odpowiednie zmniejszenie dawek). U osób w podeszłym wieku dawka maksymalna wynosi 50 mg na dobę. Sposób przyjmowania preparatu: Tabletki należy połykać w całości (nie rozgryzać) popijając wodą, przyjmować po posiłkach. Czy można stosować Hydroxyzinum VP - tabletki powlekane w okresie ciąży i karmienia piersią? W okresie ciąży nie stosuj żadnego leku bez konsultacji z lekarzem! Bardzo ważne jest, aby przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w okresie ciąży lub w okresie karmienia piersią, skonsultować się z lekarzem i wyjaśnić ponad wszelką wątpliwość potencjalne zagrożenia i korzyści związane ze stosowaniem danego leku. Jeżeli jesteś w ciąży lub planujesz ciążę, poinformuj o tym lekarza przepisującego receptę na ten lek. Stosowanie preparatu u kobiet w ciąży oraz u kobiet w okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane. Czy mogę stosować równolegle inne preparaty? Poinformuj lekarza o wszystkich przyjmowanych ostatnio lekach, również o tych, które są wydawane bez recepty. Przeciwwskazane jest stosowanie hydroksyzyny i leków mogących wydłużać odstęp QT i/lub powodować zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes, takimi jak np. leki przeciwarytmiczne klasy Ia i III (w tym chinidyna, disopiramid, amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), leki przeciwpsychotyczne (np. haloperydol, tiorydazyna, pimozyd, mezorydazyna), antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna, klarytromycyna), chinolony (np. cyprofloksacyna, lewofloksacyna, moksyfloksacyna), niektóre leki przeciwhistaminowe, leki przeciwmalaryczne (np. meflochina), ketokonazol, pentamidyna, donepezil, niektóre leki przeciwdepresyjne (np. citalopram, escitalopram), niektóre leki stosowane w chorobach układu pokarmowego (np. prukalopryd, cisapryd), niektóre leki onkologiczne (np. tamoksyfen, toremifen, wandetanib), metadon. Należy zachować ostrożność podczas stosowania hydroksyzyny i leków powodujących zmniejszenie częstotliwości rytmu serca (bradykardię) lub zmniejszenie stężenia potasu we krwi (hipokaliemię). Hydroksyzyna jest metabolizowana w wątrobie z udziałem izoenzymów (w tym CYP 3A4/5) cytochromu P450. Leki hamujące aktywność enzymów wątrobowych mogą powodować zwiększenie stężenia hydroksyzyny we krwi, a leki zwiększające aktywność enzymów wątrobowych mogą powodować zmniejszenie jej stężenia. Hydroksyzyna hamuje aktywność izoenzymu 2D6 cytochromu P450 (w większych stężeniach może hamować także inne izoenzymy cytochromu P450) i mogą występować jej interakcje z lekami metabolizowanymi przez ten sam układ enzymatyczny. Konieczne może być, aby lekarz dostosował dawkowanie. Hydroksyzyna może nasilać działanie: • leków przeciwzakrzepowych pochodnych kumaryny (np. warfaryna) • meperydyny • leków działających hamująco na ośrodkowy układ nerwowy (np. opioidowe leki przeciwbólowe, barbiturany, leki uspokajające i nasenne) • przeciwcholinergiczne działanie: leków przeciwhistaminowych, neuroleptyków i leków przeciwdepresyjnych. Alkohol nasila działanie hydroksyzyny. Podczas leczenia nie należy spożywać alkoholu. Hydroksyzyna jest metabolizowana z udziałem dehydrogenazy alkoholowej. Hydroksyzyna może osłabiać działanie betahistyny i inhibitorów cholinoesterazy. Hydroksyzyna stosowana z lekami adrenergicznymi (np. adrenalina), może osłabiać ich wpływ na ciśnienie tętnicze. Należy unikać równoległego stosowania hydroksyzyny z inhibitorami monoaminooksydazy (iMAO) i lekami o działaniu cholinolitycznym. Hydroksyzyna zmniejsza przeciwdrgawkowe działanie fenytoiny. Cymetydyna powoduje zwiększenie stężenia hydroksyzyny we krwi. Hydroksyzyna stosowana z trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi może nasilać ich działanie kardiotoksyczne, co może prowadzić do uszkodzenia mięśnia sercowego i kardiomiopatii. Aby uniknąć wpływu preparatu na wyniki testów alergicznych i testu prowokacji oskrzelowej z metacholiną, należy co najmniej 5 dni przed wykonaniem tych badań przerwać stosowanie hydroksyzyny (po konsultacji z lekarzem). Jakie działania niepożądane mogą wystąpić przy stosowaniu Hydroxyzinum VP - tabletki powlekane? Jak każdy lek, również Hydroxyzinum VP może powodować działania niepożądane, chociaż nie wystąpią one u wszystkich chorych stosujących ten preparat. Pamiętaj, że oczekiwane korzyści ze stosowania leku są z reguły większe, niż szkody wynikające z pojawienia się działań niepożądanych. Bardzo często: senność. Często lub niezbyt często mogą wystąpić: suchość błony śluzowej jamy ustnej, nudności, ból głowy, zawrotu głowy, nadmierne uspokojenie, bezsenność, drżenie, pobudzenie, stany splątania, uczucie zmęczenia, znużenie, złe samopoczucie i gorączka. Rzadko lub bardzo rzadko: zwiększenie częstotliwości rytmu serca (tachykardia), zaburzenia akomodacji oka, widzenie nieostre, zaparcia, wymioty, dyskinezy, drgawki, dezorientacja, omamy, zatrzymanie moczu, niedociśnienie tętnicze, skurcz oskrzeli, reakcje nadwrażliwości, świąd, wysypka, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, obfite pocenie się, wstrząs anafilaktyczny, ciężkie reakcje skórne (ostra uogólniona osutka krostkowa, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa i Johnsona). Ponadto możliwe działania niepożądane, dla których nie określono częstości ich występowania: zaburzenia układu krwiotwórczego z małopłytkowością i zaburzenia krzepnięcia krwi, uczucie pustki w głowie, rozdrażnienie, niezborność ruchowa, gorączka, pogorszenie funkcji poznawczych u osób w podeszłym wieku, pogorszenie czynności wątroby (nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby), wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG, zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes, ruchy mimowolne, w tym drgawki (po zastosowaniu dawek większych niż zalecane). Inne preparaty na rynku polskim zawierające hydroksyzyna Atarax (syrop) Atarax (tabletki powlekane) Hydroxyzine Orion (tabletki powlekane) Hydroxyzinum Adamed (tabletki powlekane) Hydroxyzinum Espefa (syrop) Hydroxyzinum Espefa (tabletki powlekane) Hydroxyzinum Hasco (syrop) Hydroxyzinum Hasco (tabletki powlekane) Hydroxyzinum Polfarmex (syrop) Hydroxyzinum Polfarmex (tabletki powlekane) Hydroxyzinum Teva (roztwór do wstrzykiwań) Hydroxyzinum VP (syrop) Hydroxyzinum Zentiva (tabletki powlekane) Padaczka (epilepsja) kojarzona jest z wyprężeniem ciała, drgawkami, utratą przytomności. Odmian padaczki jest blisko 70 i jej ataki przebiegają różnie - czasem prawie niezauważalnie. 400 tys. chorych na padaczkę Polaków próbuje żyć normalnie. Większości się to udaje. Jakie są przyczyny i objawy padaczki? Jak przebiega leczenie epilepsji? Spis treści Padaczka (epilepsja): przyczyny Padaczka - objawy Napady padaczki (epilepsji): rodzaje Napad padaczki (epilepsji): przyczyny Stan padaczkowy Zespoły padaczkowe Padaczka (epilepsja): diagnostyka Padaczka (epilepsja): leczenie Padaczka (epilepsja) to choroba neurologiczna. Polega na tym, że chwilowo zostają zaburzone funkcje grupy neuronów (komórek nerwowych) skupionych w określonej części mózgu, czyli w tzw. ognisku padaczkowym, co doprowadza do wystąpienia napadu. Napad padaczki. Jak pomóc choremu? Padaczka zawsze była uważana za schorzenie tajemnicze. Ponieważ i dziś trudno jest ją prawidłowo zdiagnozować, a leczenie nie zawsze bywa skuteczne - padaczka budzi niepokój chorych i ich otoczenia. Normalnie neurony przekazują sobie informacje za pomocą impulsów elektrycznych. Kiedy jednak komórki nerwowe są nadmiernie pobudzone, dochodzi do zakłóceń w przekazywaniu impulsów i do wyładowania. To tak, jakby w instalacji elektrycznej nastąpiło spięcie, które ogranicza się do niewielkiego obszaru i znika lub rozszerza się na cały mózg. Grupa neuronów odpowiedzialnych za napady padaczki jest w swej budowie taka sama jak inne, zdrowe, ma tylko "popsute" właściwości bioelektryczne. I dlatego dochodzi do wyładowań. Mogą one rozpoczynać się w różnych częściach mózgu, zwykle jednak dzieje się to w płacie skroniowym lub czołowym, rzadziej w ciemieniowym i potylicznym. Padaczka - objawy Objawy padaczki kojarzą się przede wszystkim z drgawkami i utratą przytomności, ale nie jest to do końca prawda. Prawie 60 procent napadów padaczkowych to napady drgawkowe, z czego 2/3 to napady ogniskowe, a 1/3 uogólnione. Napady bezdrgawkowe stanowią pozostałe 40 procent wszystkich napadów padaczki. W przypadku napadu grand mal, czyli napadu toniczno-klonicznego następują: utrata przytomności wyprężenie ciała następnie drgawki sinica "piana z ust" przygryzienie języka niekiedy bezwiedne oddanie moczu. Tego typu napad padaczkowy trwa zwykle od kilkunastu sekund do 3 minut. Po napadzie chory odczuwa zmęczenie i senność, ból mięśni i ból głowy. Przed wystąpieniem napadu niektórzy chorzy odczuwają lęk, nieprzyjemny zapach lub smak, słyszą muzykę. Takie zjawisko nazywane jest aurą. Objawy napadu mioklonicznego to zazwyczaj drgawki kończyn górnych, rzadziej dolnych, bez utraty świadomości. Osobna grupa napadów padaczkowych to napady nieświadomości, występujące częściej u dzieci. Chory nie reaguje na kierowane do niego słowa, jest "nieobecny", po kilku, kilkunastu sekundach wraca do wykonywanej poprzednio czynności. W trakcie napadu częściowego złożonego pacjent nie nawiązuje kontaktu przez około 2-3 minuty, najczęściej ma otwarte oczy, mogą występować tak zwane automatyzmy, czyli czynności wykonywane automatycznie (np. mlaskanie, przełykanie śliny, skubanie ubrania, rozpinanie guzików). Należy również pamiętać, że około 6 procent napadów wywoływane jest przez czynniki zewnętrzne, np. migające światła czy nagłe dźwięki. U 13 procent osób z padaczką może po napadzie wystąpić porażenie Todda (porażenie połowicze, samoistnie ustępujące i nie wymagające leczenia), które według niektórych autorów zwiększa ryzyko wystąpienia kolejnego napadu padaczki. Polskie dane szacunkowe wskazują, że z padaczką żyje około 400 tysięcy osób, przy czym co roku 50 do 70 osób na 100 000 dowiaduje się, że ma padaczkę, a aż 75 procent z nich to dzieci i młodzież do 19 roku życia. Padaczka: przyczyny Epilepsja może się ujawnić w każdym wieku, ale najczęściej rozpoczyna się przed 20. rokiem życia. Padaczka jest najczęstszą chorobą neurologiczną wieku dziecięcego. Około 75% rozpoznań przypada na okres od urodzenia do 19 roku życia. Padaczka w jednakowym stopniu dotyczy obu płci. Niestety, przyczynę padaczki udaje się ustalić u niespełna połowy chorych. Może ona być np. wynikiem uszkodzenia mózgu jeszcze w okresie życia płodowego lub w czasie nieprawidłowego porodu czy tuż po nim. W dzieciństwie wśród przyczyn wystąpienia padaczki wyróżnia się przede wszystkim niedotlenienie okołoporodowe i mózgowe porażenie dziecięce, choroby genetyczne i wrodzone, neuroinfekcje, hipoglikemię i urazy głowy. U dorosłych najczęstszą przyczyną pojawienia się padaczki są urazy głowy, nowotwory ośrodkowego układu nerwowego, stwardnienie rozsiane, stwardnienie hipokampa i malforacje naczyniowe. Padaczka u osoby starszej spowodowana może być przez udar mózgu, guz mózgu, uraz mózgu i choroby otępienne. Poza tym padaczka może wystąpić w wyniku kolonizacji organizmu przez tasiemca uzbrojonego - neurocysticerkoza. We wszystkich tych przypadkach występują zmiany strukturalne w mózgu, tzn. uszkodzenia jego tkanki, i tam właśnie tworzą się ogniska padaczkorodne. Gdy nie udaje się dojść przyczyny choroby, fachowcy mówią o tzw. idiopatycznej postaci padaczki. Padaczka północna: przyczyny, objawy, leczenie Padaczka alkoholowa: przyczyny, objawy i leczenie Napady padaczki (epilepsji) - rodzaje W zależności od tego, w jakim obszarze mózgu znajduje się ognisko padaczkowe, a także od wieku chorego, napady choroby wyglądają różnie. Przebieg padaczki może być bardzo zróżnicowany. U jednych napady pojawiają się nawet kilka razy dziennie, a u innych - kilka razy w ciągu całego życia. Napady padaczki dzieli się na: napady padaczki małe (petit mal), polegające na krótkim zaniku świadomości, często nawet nie zauważane zarówno przez chorego jak i przez otoczenie napady padaczki duże (grand mal), np. toniczno-kloniczne, w czasie których często występuje utrata przytomności, drgawki, ślinotok, szczękościsk, czasem szybkie ruchy gałek ocznych (podobnie jak w fazie snu REM) czy chwilowy bezdech. Uogólnione napady padaczkowe dzielimy na: napady toniczno-kloniczne toniczne kloniczne miokloniczne atoniczne napady nieświadomości Podczas uogólnionych napadów padaczki następuje nagła utrata przytomności. Dochodzi do napięcia mięśni całego ciała (to faza toniczna), podczas którego chory często odgina głowę do tyłu i wypręża ręce i nogi. Ma kłopoty z oddychaniem, zaczyna sinieć. Po kilkunastu sekundach ciałem wstrząsają drgawki (to faza kloniczna). Chory może wtedy przygryźć język, a także bezwiednie oddać mocz. Po napadzie jest rozkojarzony, zdezorientowany i zwykle chce mu się spać. Taki napad trwa ok. 4-5 minut. Do napadów uogólnionych należą także napady nieświadomości. Występują one jedynie u dzieci i polegają na kilkunastosekundowym "wyłączeniu się", które wygląda tak, jakby dziecko się zagapiło. Potem wraca ono do wykonywanej czynności i nawet nie wie, że miało napad. Przy nieleczonej padaczce takie stany mogą pojawiać się wiele razy w ciągu dnia. W czasie napadów ogniskowych padaczki, które są najbardziej rozpowszechnioną postacią padaczki i mogą wystąpić w każdym wieku - chory na chwilę przerywa wykonywaną czynność i na moment zupełnie się wyłącza. Może np. patrzeć w jeden punkt i nie nawiązywać kontaktu z otoczeniem. Nie ma drgawek, nie upada, może wykonywać automatyczne ruchy, przypominające np. zapinanie guzików czy szukanie czegoś. Po napadzie wraca do swego zajęcia i czasem nawet nie zdaje sobie sprawy z chwilowego zaniku świadomości. Zwykle jednak występuje krótki okres dezorientacji i splątania ponapadowego. Przeczytaj też: Psychogenne napady rzekomopadaczkowe: przyczyny, objawy, leczenie Napad padaczki (epilepsji): przyczyny Wystąpienie napadu padaczkowego trudno jest przewidzieć (niekiedy poprzedza go tzw. aura). Wiadomo jednak, że napady mogą być prowokowane np. przez: urazy głowy przemęczenie, a zwłaszcza brak snu silny stres, emocje duży wysiłek fizyczny (umiarkowany działa korzystnie) gorączka hipoglikemia picie alkoholu i zażywanie narkotyków błyski świetlne mogą być przyczyną padaczek fotogennych dźwięki mogą być przyczyną padaczek audiogennych nagłe bodźce słuchowe, wzrokowe czy nagła zmiana pozycji ciała mogą być przyczyną padaczki z zaskoczenia wahania hormonalne u kobiet (ataki częstsze są np. przed miesiączką) Stan padaczkowy Napady trwają od kilkunastu sekund do kilku minut. Ale bywa, że są długie (10 minut i więcej), następują po sobie, a chory nie odzyskuje między nimi świadomości. To tzw. stan padaczkowy. Jeśli występuje u osoby, która do tej pory nie miała epilepsji - zwykle jest skutkiem poważnych urazów głowy (np. po wypadku) lub rozwijającej się choroby mózgu (np. nowotworu, zapalenia mózgu, naczyniowego udaru). Częściej jednak stan padaczkowy występuje u tych, którzy mają stwierdzoną epilepsję. W takim przypadku bywa skutkiem np. nagłego odstawienia leków bez konsultacji z lekarzem czy zespołu odstawiennego u osób nadużywających alkoholu. Niezależnie od przyczyny, stan taki zagraża życiu, dlatego chory zawsze wymaga szybkiej pomocy medycznej. Zespoły padaczkowe Zespoły padaczkowe w większości występują u dzieci i młodzieży. Uwzględniając Międzynarodową Klasyfikację Padaczek i Zespołów Padaczkowych (1989) oraz propozycję Schematu Diagnostycznego dla Osób z Napadami Padaczkowymi lub Padaczką (2001) obecnie możliwe jest rozpoznawanie około 60 zespołów padaczkowych. Zespoły padaczkowe różnią się między sobą przyczynami, które to do nich doprowadziły, a także tym, w jakim wieku u pacjenta doszło do zachorowania, odpowiedzią na leczenie przeciwpadaczkowe, a także rokowaniem odnośnie remisji napadów, dlatego precyzyjna ich klasyfikacja jest istotna zarówno w odniesieniu do leczenia pojedynczego chorego, jak i dla prowadzenia badań naukowych. Mogą cię zainteresować: Zespół Lennoxa-Gastauta: dziecięcy zespół padaczkowyPadaczka Rolanda: przyczyny, objawy, leczenieDziecięca padaczka z napadami nieświadomości (piknolepsja, zespół Friedmana)Zespół padaczkowy Westa: przyczyny, objawy, leczenie Padaczka (epilepsja) - diagnostyka Jeden napad padaczkowy nie przesądza o chorobie. Ale jeżeli się powtórzy, wymaga konsultacji neurologa (a najlepiej - epileptologa). Lekarz przeprowadza szczegółowy wywiad dotyczący stanu zdrowia pacjenta oraz okoliczności i przebiegu napadu. Bardzo pomocne są relacje świadków. Potem przeprowadza się badanie neurologiczne i zleca EEG (elektroencefalografię mózgu). Dzięki EEG można wykryć nieprawidłową czynność bioelektryczną mózgu, która jest istotą padaczki. Czasem specjalista zaleca tzw. video-EEG, czyli wydłużenie czasu badania do kilku lub kilkunastu godzin z możliwością obserwacji zachowania pacjenta dzięki specjalnej kamerze. W diagnostyce wykorzystuje się też tomografię komputerową i rezonans magnetyczny (RM) mózgu. Z wyjątkiem niektórych nie budzących wątpliwości zespołów dziecięcych badanie, zwłaszcza RM, należy wykonać u każdego pacjenta z padaczką. Szczególnie wtedy, gdy stosowane leczenie jest mało skuteczne lub choroba postępuje. Inne badania np. biochemiczne krwi, płynu mózgowo-rdzeniowego) przeprowadza się, by potwierdzić lub wykluczyć inne choroby, które mogą być przyczyną drgawek. Gdy jesteś świadkiem ataku padaczkowego: Zachowaj spokój. Większość napadów trwa 2-4 minuty. Zapewnij bezpieczeństwo choremu (np. przenieś go z ulicy na ławkę). Ułóż go na boku. Taka pozycja chroni przed zakrztuszeniem się. Nie przyciskaj chorego do podłoża. Wystarczy chronić jego głowę przed urazami. Nie wkładaj niczego między zaciśnięte zęby! Nie podawaj żadnych leków. Po napadzie zostań przy chorym tak długo, aż jego stan się unormuje. Jeśli to możliwe, zapewnij mu chociaż krótki, dobroczynny sen. Zawiadom pogotowie, gdy napad trwa dłużej niż 10 minut albo napady powtarzają się w krótkim czasie (to może być groźny stan padaczkowy). Padaczka (epilepsja): leczenie Padaczkę trzeba leczyć, ponieważ inaczej może prowadzić do nieodwracalnych zmian w mózgu i skończyć się zgonem. W zależności od typu, przebiegu i przyczyn choroby - lekarz wybiera odpowiednią terapię. Jeśli przyczyną padaczki są inne schorzenia, jak np. krwiak, guz czy naczyniak mózgu, leczy się najpierw tę podstawową chorobę, najczęściej chirurgicznie. Podstawowym leczeniem jest farmakoterapia, która zmierza do opanowania napadów padaczkowych. Zarówno leki konwencjonalne (starsze), jak i nowej generacji są skuteczne, ale nowe wywołują mniej skutków ubocznych, takich jak np. senność, zaburzenia koncentracji. Niektóre z nich (np. Lewetyracetam czy Gabapentyna) nie wchodzą w interakcje z innymi środkami. Jest to szczególnie ważne u osób z padaczką oporną na leki, które muszą przyjmować kilka lekarstw, i u ludzi starszych zażywających wiele preparatów. Większość chorych dostaje jeden specyfik, ale czasem lekarze sięgają po tzw. terapię skojarzoną i stosują 2-3 jednocześnie. Leczenie rozpoczyna się od małych dawek leku i stopniowo się je zwiększa. Zwykle po 2-3 tygodniach dochodzi się do tzw. pełnej dawki terapeutycznej. Autor: archiwum Badanie PRO-EPI 2013 dotyczące społecznych aspektów padaczki. Projekt Polskiego Towarzystwa Epileptologii oraz firmy farmaceutycznej UCB. Badanie zrealizowane przez TNS Polska. Ok. 80 proc. chorych można skutecznie leczyć. Kuracja trwa kilka, kilkanaście lat (czasem do końca życia). U ok. 20 proc. epileptyków nie udaje się całkiem opanować napadów - często winien temu jest źle dobrany lek, jego nieregularne stosowanie albo zbyt wczesne odstawienie preparatu. Próbę odstawienia leku można podjąć po trzech latach bez napadu. Dawkę zmniejsza się stopniowo, nawet przez kilka miesięcy, i w tym czasie kontroluje się pracę mózgu, wykonując EEG. Nawroty napadów zdarzają się u 25-30 proc. dzieci (u dorosłych są one częstsze). Większość z nich ma miejsce w pierwszym roku po odstawieniu leków. Po pięciu latach ryzyko nawrotów jest już bardzo niewielkie. Chorym, którzy nie reagują na leczenie farmakologiczne, pomóc może stymulator nerwu błędnego. Więcej o leczeniu padaczki (epilepsji): Leczenie padaczki: leczenie farmakologiczne, zabiegowe i skutki uboczneTelemedycyna w leczeniu padaczki Jeśli któreś z rodziców ma padaczkę, to istnieje bardzo niewielkie, ale jednak zwiększone ryzyko (ok. 1,5 proc.), że dziecko może mieć epilepsję. Wszystko zależy od tego, z jakim rodzajem choroby ma się do czynienia. Z danych medycznych wynika, że ponad 90 proc. matek cierpiących na to schorzenie rodzi zdrowe dzieci. Kobiety, które chorują na padaczkę, mogą mieć dzieci. Muszą tylko być pod stałą kontrolą lekarza i stosować się do jego zaleceń. Czasem przed zajściem w ciążę trzeba zmienić lek na bezpieczniejszy dla płodu, dlatego poczęcie powinno być zaplanowane. Pierwsza pomoc - czy wiesz, jak jej udzielić? Pytanie 1 z 10 Wypadek samochodowy Robię zdjęcie telefonem i umieszczam na stronie społecznościowej. Dzwonię na numer alarmowy 999 lub 112, podaję dokładne miejsce, rodzaj i opis wypadku, kto został poszkodowany i ile osób potrzebuje pomocy medycznej. Paracetamol jest jednym z najczęściej stosowanych leków przeciwbólowych. Powszechnie uważany za bezpieczny i skuteczny. Jak działa paracetamol? Które leki go zawierają? Jak długo można stosować preparaty z paracetamolem na własną rękę? Spis treści: Paracetamol – działanie Paracetamol – na co działa? Kiedy go stosować? Jak dawkować paracetamol? Co ile godzin przyjmować lek z paracetamolem? Paracetamol dla dzieci – dawkowanie Paracetamol dla dorosłych – dawkowanie Czy paracetamol jest bezpieczny? Jaki paracetamol wybrać? Które leki zawierają paracetamol? Paracetamol w ciąży i w okresie karmienia Paracetamol – działanie Paracetamol na gorączkę i ból to stosunkowo niedawne odkrycie. Pierwsza synteza tego związku miała miejsce pod koniec XIX wieku. Jednak dopiero w połowie kolejnego wieku rozpoczął się jego „złoty okres”. Powszechnie stosowane leki przeciwbólowe dla dzieci i dorosłych łączono z licznymi działaniami niepożądanymi. Paracetamol uznawano natomiast nieprzerwanie za bezpieczny i niedrażniący śluzówki żołądka. Od tamtej pory, paracetamol dla dzieci i dla dorosłych stał się podstawowym lekiem przeciwbólowym. Jak działa paracetamol? Pomimo kilkudziesięciu już lat stosowania tej substancji, mechanizm jej działania wciąż nie został do końca poznany. Wiemy jednak, że blokuje syntezę prostaglandyn w ośrodkowym układzie nerwowym. Prostaglandyny to substancje, które są odpowiedzialne za powstawanie bólu i gorączki. Paracetamol w niewielkim stopniu hamuje ich syntezę. W związku z tym, wykazywane przez niego działanie przeciwzapalne jest tak słabe, że często pomijane. Paracetamol pobudza też inne receptory, czego efektem również jest działanie przeciwbólowe i przeciwgorączkowe. Paracetamol – na co działa? Kiedy go stosować? Paracetamol dla dzieci i dorosłych jest jedną z najczęściej stosowanych substancji przeciwbólowych. Opracowana przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) drabina analgetyczna, która przedstawia schemat leczenia bólu, zawiera właśnie paracetamol. Jest on jednym z leków przeciwbólowych, zalecanych do stosowania w pierwszej kolejności. Paracetamol – kiedy brać: przy bólu o nasileniu łagodnym do umiarkowanego – paracetamol dla dzieci i dorosłych to skuteczny preparat na ból głowy (także ból migrenowy i napięciowy), ból zęba, ból miesiączkowy, ból mięśniowy, stawowy, ból po zabiegach i urazach, ból podczas ząbkowania; przy gorączce – paracetamol na gorączkę jest powszechnie stosowany u małych dzieci, kobiet w ciąży i innych grup pacjentów; przy bólu i gorączce, występujących w przebiegu grypy i przeziębienia, a także po szczepieniu. Jak długo działa paracetamol? Właściwości przeciwgorączkowe utrzymują się przez ok. 6-8 godzin po podaniu leku. Nieco krócej, 4-6 godzin, trwa działanie przeciwbólowe. Więcej informacji na temat leczenia gorączki u dzieci można znaleźć w artykule: Jak i kiedy leczyć gorączkę u dzieci? – Pytania i odpowiedzi. Jak dawkować paracetamol? Co ile godzin przyjmować lek z paracetamol? Paracetamol dla dzieci – dawkowanie Dawkowanie paracetamolu dla dzieci uzależnione jest od ich masy ciała. Standardowa dawka paracetamolu to 10-15 mg/kg masy ciała. Można ją powtarzać co 4-6 godzin. Nie zaleca się przekraczania maksymalnej dawki dobowej 60 mg/kg masy ciała. Przykład: dziecko waży 4 kg – pojedyncza, jednorazowa dawka paracetamolu wynosi maksymalnie 60 mg. Można powtarzać ją co 4-6 godzin, pamiętając, aby nie podać dziecku więcej niż 240 mg leku w ciągu doby. Paracetamol dla dzieci poniżej 3-ego miesiąca życia powinien być podany z jednoczesną konsultacją z lekarzem. U takich maluchów, gorączka może być jedynym objawem wielu poważnych chorób. Z tego powodu, malutkie dziecko z gorączką powinno być zawsze obejrzane przez lekarza. Należy również pamiętać, że paracetamol dla dzieci nie powinien być podawany dłużej niż 3 dni bez konsultacji z lekarzem. Przy utrzymującej się gorączce, niektórzy specjaliści zalecają naprzemienne podawanie paracetamolu i ibuprofenu. Zdania ekspertów na temat takiego schematu leczenia gorączki są jednak podzielone. Aktualne badania wskazują, że dawkowanie paracetamolu dla dzieci w pojedynczym preparacie jest bezpieczniejsze i skuteczniejsze niż jego łączenie z ibuprofenem. Paracetamol dla dorosłych – dawkowanie Dawkowanie paracetamolu u dorosłych i dzieci powyżej 12-ego roku życia jest takie samo. Zaleca się pojedynczą dawkę 500 – 1000 mg, powtarzaną co 4-6 godzin. Maksymalnie w ciągu doby, nie należy przyjmować więcej niż 4000 mg tej substancji. W przypadku jednak osób, które stosują lek długotrwale, maksymalna dawka dobowa wynosi 2,6 g paracetamolu. Ulotka stosowanego preparatu dokładnie określa zalecany sposób dawkowania paracetamolu. Jak długo brać tą substancję? W przypadku leczenia gorączki u dorosłych, lek można podawać nie dłużej niż 3 dni bez konsultacji lekarskiej. Przy leczeniu bólu, paracetamol można stosować do 10-ciu dni. Najczęściej jednak wystarczy 1 lub kilka pojedynczych dawek, aby skutecznie zmniejszyć ból i gorączkę. Czy paracetamol jest bezpieczny? Paracetamol, zwany inaczej acetaminofenem, jest powszechnie uważany za bezpieczny i skuteczny lek przeciwbólowy i przeciwgorączkowy. Szybko wchłania się z przewodu pokarmowego – po zastosowaniu paracetamolu w syropie lub tabletkach, zaczyna on działać już po kilku minutach. Maksymalne stężenie leku w organizmie osiąga się po ok. 0,5 – 1 godziny od podania paracetamolu. Czopki paracetamolu również zapewniają dobre, choć wolniejsze wchłanianie substancji aktywnej. Maksymalne stężenie osiągane jest po upływie ok. 2-3 godzin. Dawkowanie paracetamolu dla dzieci i dorosłych zgodnie z załączoną ulotką wpływa na bezpieczeństwo stosowania leku. Jest to skuteczny i bezpieczny środek przeciwbólowy bez recepty, o ile przyjmowany jest krótkotrwale i w zalecanych dawkach. Paracetamol nie jest do końca bezpieczny dla osób, cierpiących na ciężkie choroby wątroby i nerek. U tych pacjentów jest przeciwwskazany. Więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania paracetamolu można znaleźć w artykule: Paracetamol – przedawkowanie, skutki uboczne, interakcje. Jaki paracetamol wybrać? Które leki zawierają paracetamol? Paracetamol na gorączkę i ból dostępny jest w postaci czopków, syropów, tabletek i saszetek. Panadol, Apap, Efferalgan i Pedicetamol to popularne leki bez recepty z paracetamolem. Czopki i syropy to najczęściej stosowana forma leku u małych dzieci. Pod wieloma względami, płynna postać preparatu, taka jak syrop, jest lepszym wyborem dla maluchów: szybki efekt – paracetamol dla dzieci rozpoczyna swoje działanie już kilka minut po podaniu leku w porównaniu z wolniejszym wchłanianiem po podaniu czopka; dokładne odmierzenie dawki – płynna forma leku umożliwia precyzyjne dawkowanie paracetamolu u dzieci. Należy pamiętać, że czopków nie powinno się dzielić; łatwość podania – strzykawka doustna ułatwia podanie paracetamolu. Czopki paracetamolu mogą natomiast okazać się pożądaną formą leku dla dzieci, u których pojawiły się wymioty lub mają trudności z przyjęciem doustnej postaci leku. W pozostałych przypadkach, u dzieci poniżej 4-ego roku życia, korzystniejsze jest zastosowanie preparatu z paracetamolem w formie płynnej. Idealną sytuacją jest podanie takiego środka za pomocą dołączonej strzykawki doustnej. Zapewnia to dokładne odmierzenie potrzebnej dawki, w zależności od wagi dziecka. Łyżki stołowe, które mamy w domu, mają różną objętość. Podawanie leków z ich użyciem niesie wysokie ryzyko zastosowania zbyt dużej lub zbyt małej dawki leku. Należy więc bezwzględnie korzystać ze strzykawki doustnej, jeśli tylko jest ona dołączona do opakowania. Co więcej, zaleca się używać jednej miarki do danego preparatu. Wynika to z faktu, że każda strzykawka jest kalibrowana z uwzględnieniem gęstości określonego leku. Dlatego jednej miarki nie należy używać do innych preparatów zawierających paracetamol. Ulotka dołączona do leku zawiera też informację o tym, czy dany środek może być zmieszany z mlekiem lub innym płynem. Należy przy tym zawsze stosować jak najmniejszą ilość mleka, soku lub innej cieczy. W innym przypadku nie będziemy dokładnie wiedzieć, czy dziecko otrzymało całą dawkę leku z paracetamolem. Które leki są odpowiednie dla starszych dzieci? Nie tylko syropy, ale także stałe postacie leków doustnych. Powyżej 4-ego roku życia, dziecko najczęściej nie ma już problemów z połknięciem tabletki lub kapsułki. Można oczywiście sięgnąć też po syrop. Wówczas dobrze sprawdzi się płyn z większym stężeniem paracetamolu. W których lekach zawartość paracetamolu jest większa? w syropie Pedicetamol. Umożliwia on podanie dziecku tej samej ilości leku, ale w mniejszej ilości syropu. U dorosłych można zastosować tabletki, kapsułki lub saszetki. Wybór zależy już od indywidualnych preferencji. Paracetamol dostępny jest również w wieloskładnikowych preparatach na przeziębienie i grypę. Paracetamol w ciąży i w okresie karmienia Paracetamol w ciąży jest bezpiecznym i skutecznym lekiem przeciwbólowym i przeciwgorączkowym. Należy jednak stosować go krótkotrwale, przestrzegając zaleconego sposobu dawkowania paracetamolu. Paracetamol w niewielkim stopniu przenika do mleka matki. Zaobserwowane do tej pory działania niepożądane u karmionego dziecka, występowały po przyjmowaniu przez mamę karmiącą większych dawek leku. Z tego względu, paracetamol na gorączkę i ból może być stosowany w okresie laktacji zgodnie z zalecanym dawkowaniem. Podsumowując, można stosować paracetamol w ciąży i podczas karmienia piersią. W każdym przypadku należy jednak indywidualnie ocenić stosunek korzyści do ewentualnego ryzyka przed przyjęciem leku. Zalecana jest konsultacja z lekarzem przed zastosowaniem jakiegokolwiek leku w to skuteczny i stosunkowo bezpieczny lek na ból i gorączkę. W porównaniu z innymi środkami przeciwbólowymi, ma mniej możliwych działań niepożądanych, choć praktycznie nie posiada właściwości przeciwzapalnych. Może być stosowany już u małych dzieci, a także w okresie ciąży i laktacji. Dawkowanie paracetamolu musi być jednak zawsze zgodne z zalecanym w ulotce. Nie należy skracać przerw między kolejnymi dawkami leku. Trzeba też dokładnie sprawdzać skład przyjmowanych preparatów, aby przypadkowo nie zastosować dwóch środków o różnej nazwie, zawierających tą samą substancję czynną. mgr farm. Dominika Pagacz-Tokarek autor artykułu Nazywam się Dominika Pagacz-Tokarek. Bycie farmaceutą to dla mnie nie tylko zawód, ale przede wszystkim możliwość niesienia pomocy innym w zakresie zdrowia. Aby robić to coraz lepiej, ciągle się uczę i doszkalam. W wolnym czasie czytam książki i układam puzzle. Lubię też aktywnie spędzać czas w gronie rodzinnym. Bibliografia:1. Brian J. Anerson PhD, Paracetamol (Acetaminophen): mechanisms od action, Pediatric Anesthesia 2008, [data dostępu: dostęp w Internecie: doi: Pecar A., Wagner R., Pediatryczne postacie leków, w: Farmacja Kliniczna, MedPharm Polska, 2012,str. Friese K., Morike K., Neumann G., Windorfer A., Leki w ciąży i laktacji, MedPharm Polska 2014, str. 83 i 326. Uwaga, artykuł nie stanowi porady medycznej, ani opinii farmaceuty lub dietetyka dostosowanej do indywidualnej sytuacji pytającego. Uzyskane informacje stanowią jedynie generalne zalecenia, które nie mogą stanowić wyłącznej podstawy do stosowania określonej terapii, zmiany nawyków, dawkowania produktów leczniczych, itp. Przed podjęciem jakichkolwiek działań mających wpływ na życie, zdrowie lub samopoczucie należy skontaktować się z lekarzem lub innym specjalistą, w celu otrzymania zindywidualizowanej porady. Masz pytania? Napisz po bezpłatną poradę: farmaceuta@

ile trzeba wziasc tabletek zeby umrzec